Het moment van ingrijpen is altijd moeilijk te bepalen. Er is dan ook veel overleg met de dierenarts geweest heen en weer. We wisten dat Cato moeder zou worden van een eenling. Vaak kunnen deze niet natuurlijk geboren worden, omdat ze in hun eentje niet genoeg hormonen aanmaken om er uit te komen. Ze hebben hun andere broertjes en zusjes nodig om opgeduwd te worden, die zorgen dan voor stuwing en nog meer hormonen en uiteindelijk wordt op deze manier de bevalling op gang gebracht.
Cato haar bevalling bleef hangen op lichte weeën. Aan het begin mag dit. Net zoals bij mensen hebben honden ook oefenweeën, moeten ze eerst volledig ontsluiten, etc. voordat het vruchtwater kan breken. Er moet alleen wel een langzame stijging zijn in de intensiteit van de weeën en die kwam niet. Cato bleef hijgen, onrustig en graven, maar daar bleef het bij. Af en toe dook ze ineens in de werpkist en ging daar hard liggen hijgen. We hoopten dan dat de bevalling zou doorzetten, maar dat gebeurde helaas niet.
Uiteindelijk moet je de keuze maken om in te grijjpen, voor het bestwil van moeder en kind. Daarom heeft Cato op zaterdag 12 mei rond 11:30 een keizersnede gekregen en is toen moeder geworden van een prachtige dochter van 560 gram. Tootje wilde haar al meteen wassen, nog dronken van alle middelen, en aanleggen was ook geen probleem. We konden dus al snel naar huis en daar lagen ze met z’n tweeën: moeder en dochter.
